Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να παρατηρεί ανθρώπους. Το βλέμμα μου έμενε πάντα όμως λίγο παραπάνω σε κάποιους. Ήταν τυχαίο ή απλώς επέμενα να κοιτάω αυτό που ήθελα τόσο να αποφύγω; Η θλίψη που δεν μπορούσαν να κρύψουν, να διώξουν απ τα μάτια τους, αυτή ήταν που με τραβούσε τόσο πολύ.
Με τον καιρό διαπίστωσα πως τελικά δεν ήταν τυχαίο. Πίστευα πως βλέποντας την θλίψη και ξέροντας το πρόσωπο της δε θα την έβλεπα ποτέ στα δικά μου μάτια. Η θλίψη όμως έχει πολλά πρόσωπα καλέ μου. Κάποιες φορές την βλέπω στα μάτια μου, με παίρνει από κάτω, αλλά πάντα θυμάμαι τον μικρό εαυτό μου και γελάω. Γελάω γιατί ξέρω πως η θλίψη θα φύγει μακρυά μόνο αν γελάς, όσο δύσκολο κι αν είναι να γελάς καλέ μου, πάντα να γελάς...
